ਜਦੋਂ ਤੋਂ ਸਰਕਾਰ ਨੇ P.F.I. ਉੱਪਰ ਪਾਬੰਦੀ ਲਾਉਣ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਪੀ.ਐੱਫ.ਆਈ. ਨਾਲ ਹਮਦਰਦੀ ਰੱਖਣ ਵਾਲੇ ਇਸ ਕਾਰਵਾਈ ਖਿਲਾਫ਼ ਮਗਰਮੱਛ ਦੇ ਹੰਝੂ ਵਹਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਕਈਆਂ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਮੁਸਲਿਮ ਭਾਈਚਾਰੇ ਨਾਲ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਵਿਤਕਰਾ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤਾ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਕੁਝ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਇਨਕਲਾਬ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ‘ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ। ਪਰ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਇਸ ਕਦਮ ‘ਤੇ ਕਿਸੇ ਫੈਸਲੇ ‘ਤੇ ਪਹੁੰਚਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਪਾਬੰਦੀਸ਼ੁਦਾ ਸੰਗਠਨ ਦੀਆਂ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਅਤੇ ਕੰਮਕਾਜ ਦੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ‘ਤੇ ਪੜਚੋਲਵੀਂ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰਨੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ।

ਅੱਤਵਾਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦੀ ਹਿਮਾਇਤ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਪੀ.ਐੱਫ.ਆਈ ਲੋਕਤੰਤਰ ਅਤੇ ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਨੂੰ ਦੂਸ਼ਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੰਨਦਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਮੂਲ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਦੇ ਉਲਟ ਹੈ। ਪੀ.ਐੱਫ.ਆਈ ਨੇ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਸ ਗੱਲ ਉੱਪਰ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਸੱਚਾ ਮੁਸਲਮਾਨ ਕਦੇ ਵੀ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਜਾਂ ਵਫ਼ਾਦਾਰੀ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਦਾ। ਇਹ ਇਸਲਾਮ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਲਈ ਤਾਕਤ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨੂੰ ਜਾਇਜ਼ ਠਹਿਰਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਮੁਸਲਮਾਨਾ ਨੂੰ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਭਾਰਤੀ ਉਪ ਮਹਾਂਦੀਪ ਦੇ ਇਸਲਾਮ ਦੀ ਸਵਦੇਸ਼ੀ ਸਦਭਾਵਨਾ ਨੂੰ ਇੱਕ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਐਡੀਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਬਦਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਲਕਾਇਦਾ ਨੇ ਸਥਿਤੀ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸਲਾਮਿਕ ਰਾਜ ਬਣਾਉਣ ਵਿਚ ਭਾਰਤੀ ਧਰਮ ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਮੁੱਖ ਅੜਚਨ ਹੈ ਜੋ ਕਿ ਪੀ.ਐਫ.ਆਈ ਦੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦੀ ਤਰਜ਼ਮਾਨੀ ਕਰਦਾ ਹੈ।

ਜ਼ਕਾਤ ਦੇ ਨਾਂ ‘ਤੇ ਪੀ.ਐੱਫ.ਆਈ ਹਰ ਸਾਲ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਏ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਿੱਧੇ ਸਾਦੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਪੀ.ਐਫ.ਆਈ.ਨੂੰ ਇਸ ਉਮੀਦ ਨਾਲ ਜ਼ਕਾਤ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦਾ ਪੈਸਾ ਲੋੜਵੰਦਾਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ‘ਤੇ ਖਰਚ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇਗਾ। ਜਦੋਂ ਕਿ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੁਝ ਕੁ ਹੀ ਜਾਣਦੇ ਹੋਣਗੇ ਕਿ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਐਨਫੋਰਸਮੈਂਟ ਡਾਇਰੈਕਟੋਰੇਟ ਨੇ ਸਪੱਸ਼ਟ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਦਾਨ ਕੀਤਾ ਪੈਸਾ ਸ਼ਾਹੀਨ ਬਾਗ ਹੈੱਡਕੁਆਰਟਰ ਵਿੱਚ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਹਿਸਾਬ ਦੇ ਮੌਜੂਦ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਜਾਂਚ ਵਿੱਚ ਇਹ ਵੀ ਪਾਇਆ ਗਿਆ ਕਿ ਪੈਸਾ ਐਂਟੀ ਸੀਏਏ ਮੁਹਿੰਮ ਦੌਰਾਨ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਵਿਚ ਟਰਾਂਸਫਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ। ਕੁਰਾਨ ਦੀ ਆਇਤ 9:60 ਵਿਚ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤੌਰ ‘ਤੇ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਦਾਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸਿਰਫ ਲੋੜਵੰਦਾਂ, ਬੇਸਹਾਰਾ, ਬੰਦੀਆਂ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਨ, ਕਰਜ਼ਦਾਰਾਂ ਲਈ, ਅੱਲ੍ਹਾ ਦੇ ਕਾਰਜ ਲਈ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਅੱਜ ਸੀਮਤ ਗਿਆਨ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਵੀ ਸਿਖਾਂਦਰੂ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਸਮਝ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪੀ.ਐੱਫ.ਆਈ. ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕਿਸੇ ਵੀ ਸ਼੍ਰੇਣੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦਾ।

ਪੀ.ਐੱਫ.ਆਈ ਕੋਲ ਇੱਕ ਸੀਨੀਅਰ ਕਾਡਰ ਹੈ ਜੋ ਇਹਨਾਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਰਹਿਣ ਵਾਲੇ ਕਾਰਜਕਰਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਦੀ ਸਥਿਤੀ ਵਿੱਚ ਦੁਸ਼ਮਣ ਉੱਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰਨ ਲਈ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਹਥਿਆਰ, ਰਿਹਾਇਸ਼, ਪੈਸਾ ਆਦਿ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਇੱਕ ਸੀਨੀਅਰ ਵਰਕਰ ਦਾ ਨਾਂ ਸਾਦਿਕ ਹੈ, ਜੋ ਪੀ.ਐਫ.ਆਈ. ਵਲੋਂ 2008 ਵਿੱਚ ਮੰਗਲੌਰ ਵਿੱਚ ਆਯੋਜਿਤ ਪਰੇਡ ਦਾ ਝੰਡਾਬਰਦਾਰ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾ ਦੇ ਆਦਮੀ ਨੇ ਲਾਲ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਅਡਵਾਨੀ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਵਿਚ ਲੱਗੇ ਐਨ.ਐਸ.ਜੀ. ਕਮਾੰਡੋ ਦੀ ਹੱਤਿਆ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਪੀ.ਐੱਫ.ਆਈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ‘ਸਾਫ਼ ਸੁਥਰੀ ਸੰਸਥਾ’ ਦੱਸ ਕੇ ਖਾੜੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ‘ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਭਾਰਤੀ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਕੋਲੋਂ ਕਰੋੜਾਂ ‘ਚ ਧਨ ਇਕੱਠਾ ਕਰਕੇ ਹਵਾਲਾ ਰਾਹੀਂ ਭਾਰਤ ਭੇਜਦੀ ਹੈ। ਫੜੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਇੱਕ ਵਾਰ ਵਿੱਚ 10 ਲੱਖ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰਕਮ ਨਹੀਂ ਰੱਖੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਕੋਈ ਹੈਰਾਨੀ ਦੀ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਪੀ.ਐਫ.ਆਈ. ਸਾਦਿਕ ਕਤਲ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਗੁੰਡੇ ਭਰਤੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪੀ.ਐੱਫ.ਆਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ‘ਸ਼ਹਾਦਤ ਦੀ ਤਾਂਘ ਹੈ ਈਮਾਨ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ਤਾ ’ ਪਰ ਪੀ.ਐਫ.ਆਈ. ਸ਼ਾਹ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਤੋਂ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸ਼ਹਾਦਤ ਨੂੰ ਸਾਬਿਤ ਕਰਨ। ਕੀ ਇਕ ਟੀਚਰ ਦਾ ਹੱਥ ਵੱਢਣਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸੀ, ਗੈਰ ਮੁਸਲਿਮ ਦੀ ਬੇਦਰਦੀ ਨਾਲ ਹੱਤਿਆ ਜਾਂ ਅੱਤਵਾਦੀ ਕਾਰਿਆਂ ਵਿਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋਣਾ ਆਦਿ ਕਿਸ ਤਰਾਂ ਜਾਇਜ਼ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਹਨ।

ਤੁਰਕੀ ਲੇਖਕ ਹਾਰੂਨ ਯਾਹੀਆ (ਅਦਨਾਨ ਓਖਤਾਰ) ਨੇ ਇੱਕ ਵਾਰ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਇਸਲਾਮ ਕਦੇ ਵੀ ਅੱਤਵਾਦ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਉਲਟ (ਬੇਕਸੂਰ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨਾ) ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦੀ ਇਸਲਾਮ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਪਾਪ ਹੈ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਹਰਕਤਾਂ ਨੂੰ ਰੋਕਣਾ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਂਤੀ ਅਤੇ ਨਿਆਂ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਲੈਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਤੱਥਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ ‘ਤੇ ਕਿਸੇ ਸੰਸਥਾ ‘ਤੇ ਪਾਬੰਦੀ ਲਗਾਉਣਾ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਹੈ। ਇਹ ਤੱਥਾਂ ‘ਤੇ ਆਧਾਰਿਤ ਹੈ ਜਾਂ ਨਹੀਂ, ਇਸ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਅਦਾਲਤ ਕਰੇਗੀ। ਪਰ ਮਨੁੱਖਾ ਜਾਤੀ ਵਜੋਂ ਸਾਨੂੰ ਇਸ ਫੈਸਲੇ ਦੇ ਹੱਕ ਵਿਚ ਖੜਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਪੀ.ਐਫ.ਆਈ.ਵਰਗੇ ਕੱਟੜਪੰਥੀ ਸੰਗਠਨ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਨਫ਼ਰਤ ਫੈਲਾਉਣ ਤੋਂ ਰੋਕਿਆ ਜਾ ਸਕੇ ਅਤੇ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਰਹਿਣਯੋਗ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਸਥਾਨ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕੇ।

(ਮਨਸੂਰ ਖਾਨ, ਲੇਖਕ ਸੂਫੀ ਇਸਲਾਮਿਕ ਬੋਰਡ ਦੇ ਸੰਸਥਾਪਕ ਅਤੇ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਪ੍ਰਧਾਨ ਹਨ।)